Oproep voor nieuw TV programma

[TestKees]

OPROEP: WILLIE WORTELS GEZOCHT VOOR NIEUW TV PROGRAMMA.
Op dit moment wordt gewerkt aan een nieuw televisieprogramma van BNNVARA dat begin volgend jaar wordt uitgezonden. Dat programma gaat over testen in de brede zin van het woord. We testen producten en diensten zoals je dat gewend bent van Kassa. Maar we testen ook menselijk gedrag, bijvoorbeeld bij het kopen van producten. En we willen ook aandacht gaan besteden aan repair cafés, het fenomeen Right to Repair en duurzaamheid, levensduur van producten. Waarom worden sommige producten zo ontworpen dat ze snel stuk gaan, en loont het dan niet om die dan weer te repareren? Hoe kan dat anders?  Voor dat programma zoeken we verhalen, ideeën, voorbeelden en vooral leuke, eigenzinnige, grappige, makkelijk pratende Willie Wortels (v/m) die met passie producten willen onderwerpen aan een test. Wil je meewerken aan het programma, of ken je iemand die daar heel geschikt voor zou zijn, reageer via het forum of, nog directer, stuur een mail met je telefoonnummer aan andre.beerda@bnnvara.nl 

[Bert]

Wat een goed idee, om dat eens aan de kaak te stellen.
Want met mijn hobby van reparatie in het witgoed ben ik er van overtuigd geraakt, dat er bewust te krappe componenten worden gekozen.
Met name bij de spanningsomvormer die op een zeer goedkope manier de trafo gelijkrichter vervangt.
En werkelijk tegenwoordig overal in zit.
In alle laders, maar zelfs in elke LED lamp.
Met veel gejubel wordt het aantal branduren van een LED lamp vermeld, maar de LED lamp blijft leven, maar de schakelende voeding begeeft het.

Waarom?
Omdat de beruchte LNK en TNY chips te krap gedimensioneerd zijn.
Een type zwaarder en gaan ze nooit meer stuk.
Het prijsverschil, voor de enkele stuksprijs voor de consument is 12 cent, voor de fabrikant van witgoed, die deze componenten in bulk aankoopt, zal het slechts enkele centen zijn.
Net zo als de beveiligingsweerstand die als zekering dient.
Een paar grote fabrikanten gebruiken hiervoor 47 ohm. Anderen gebruiken ze van 22 ohm.
Waardoor de inschakelstroom vanwege de lege elco's te hoog wordt.
Bij een defect wordt de 47 ohm vervangen  door 100 ohm en de 22 door 47 ohm en ze gaan nooit meer stuk.

Het is ook onvoorstelbaar hoe heet of deze IC's volgens de specificaties mogen worden.
Want de temperatuurbeveiliging schakelt de chip pas uit als er een temperatuur van rond de 155 graden is bereikt.
Dat zal dus bij een iets zwaarder type veel minder snel het geval zijn.

Aangezien de reparateurs van de fabrikanten niet op component niveau repareren en de printkaarten zeer duur zijn.
Worden de machines veel te vroeg economisch afgeschreven en zal de afvalberg echt niet slinken.
Terwijl er kleine reparatiebedrijfjes zijn die dit voor je repareren voor een prijs van rond de 60-70 euro en als je handig bent met het fijn soldeerwerk, je nog geen 4 euro kwijt bent aan onderdelen.

Dus ik ben er van overtuigd dat dit moedwillig zo gedaan wordt, om de verkoop van nieuwe apparatuur een boost te geven.
En met wat oefenen en goede instructies over hoe en wat kan iedereen dit leren.
Je moet er door wat oefenen op een oud stuk electronica en wat handigheid in krijgen en de juiste gereedschappen en hulpmiddelen gebruiken.

Zie een webshop voor deze onderdelen Ik maak mijn witgoed zelf (homepage)

Maar het is beslist geen raketwetenschap

[ddenhamer]

Ik ben het eens met Bert.

Mijn stokpaard geldt bijvoorbeeld inkjet-printers: een hele nieuwe printer inclusief inktpatroon lijkt (voor een leek) nauwelijks duurder dan een losse inktpatroon. Ik zeg; lijkt, want in het bij de nieuwe printer meegeleverde inktpatroon zit minder inkt dan in een losse. Dan is het een kleine stap naar "weggooien en een nieuwe kopen".
Ik heb aan MilieuCentraal en aan de Consumentenbond voorgesteld om een proefproces aan te spannen tegen fabrikanten wegens 'aanleiding geven tot een milieudelict' (wat zinloos weggooien volgens mij is), maar ze voelden er weinig voor. Toevallig had ik het er pas met iemand over en die vertelde me dat ik bij "Kassa" (of een vergelijkbaar programma) meer kans maakte.

Een andere manier is om apparaten met naam en toenaam een 'reparabel'-rapportcijfer te geven.
Ik geloof dat in de VS iets dergelijks bestaat, waar Apple regelmatig een 'repairability-index' krijgt van 0 (nul) op een schaal van 0 tot 10. Inmiddels heeft Apple zijn leven 'gebeterd', want ze krijgen nu een 1 (!). https://www.newsy-today.com/what-is-the-repairability-index-now-mandatory-for-certain-products-2/
Enig zoeken leerde me dat zo'n rapportcijfer in Frankrijk zelfs wettelijk ingevoerd is:
https://www.rfi.fr/en/france/20210211-france-launches-worlds-first-repair-index-for-smartphones-laptops-consumer-products-environment-waste-durability-europe

Google ook even op "planned obsolescence", het bedrijfsmodel van veel fabrikanten. Bij dat model worden de kosten van milieubelasting tijdens fabricage aan het begin en afvalverwerking aan het einde van de levensduur vaak buiten beschouwing gelaten.

Ik hoef niet per se op TV, maar als het nodig is voor het nut van het algemeen, wil ik er wel over nadenken.

Dirk

[Bert]

Bericht van Andre:


We hebben op verschillende fronten gezocht naar een Willie Wortel en daar is een geschikte kandidaat uit naar voren gekomen. Omdat we snel moeten handelen, kiezen we daarvoor en gaan we niet een uitgebreide selectieprocedure doen waarin we verschillende kandidaten testen.